نویسنده: یاس کبود  یکشنبه 85/4/11  ساعت 12:14 صبح

هوالرفیق

بنده را نباید که به دو خصلت اعتماد کند :عافیت و توانگری ،که ناگاه در اثنای

 تندرستی او را بیمار بینی و در اثنای توانگری تنگدست .

هر کس مصیبتهای کوچک را بزرگ شمارد ،خدای او را به مصیبت های بزرگ

 گرفتار فرماید .

به یاد آورید که لذت  ها پایان پذیرد و آثار زشت آن بر جای می ماند .

ادب آن بس که آنچه از دیگران نپسندی از آن دوری گزینی .

هر کس با حق در آویزد حق او را به سر در اندازد .

از سخنان حضرت علی (ع) در نهج البلاغه

التماس دعا انشالله فرج مولا

نویسنده: یاس کبود  شنبه 85/4/3  ساعت 5:22 عصر

هوالرفیق

خاطراتی از ستاد

آنروز وقتی در منزل بودم .باز همکارم خانم ج تماس گرفت: خانم ف چرا هنوز خونه اید ؟  ف:پس کجا باشم ؟ ج:ستاد ،بابا خانم اینجا به کمک شما نیاز دارند  .ف:     آخه راستش روم نشد بیام گفتم نکنه نیاز نباشه تو رودر واسی بمونند بگن بیام .ج :نه بابا زودبیا آقای عباسی خودشون گفتند که زنگ بزنم .زود بیاید قسمت کامپیوتر خیلی لازم دارند .ف:چشم الان میام .

وارد سالن شدم اوه چقدر شلوغ اینهمه کامپیوتر و کاربر از کجا اومدند ؟ بعد از احوال پرسی با مسئول ستاد به آقای لشگری گفتند که از ایشون تست کاربری بگیرید .

رفتم انتهای سالن برام کد کاربری ایجاد کردند و دو تا نامه دادند تا وارد کنم .ای بابا این بود کاش زودتر اومده بودم .این که کاری نداره .

یکی یکی نامه ها رو ثبت می کردیم و ارسال به دفتر رئیس جمهور ،بیشتر مشکلات مردم معیشتی بود و اشتغال وازدواج و........اما چند نامه که کمی با دیگر نامه فرق داشت براتون می گم

یک خانم 77 ساله :آقای رئیس جمهور من در خیابان .....ساکن هستم .77 سال از عمرم می گذرد و توفیق زیارت امام رضا را نداشتم .هرر بار که در تلویزیون صحن با صفای آقا را در هنگام برگزاری نماز جماعت نشان می دهد .دلم پر می کشد .اگر امکان دارد درخواست یک سفر زیارتی به مشهد مقدس را داشتم .

اشک در چشمانم جمع شد خواستم گریه کنم .دیدم بغل دستی بد جوری رفته تو نخ کارم بغض در گلو موند و در درون اشک ریختم .وای خدای من چقدر ناشکرم حداقل سالی یکبار مشهد اونم تا این سن حدود ...... مرتبه توفیق زیارت داشتم .هیچ فکر نمی کردم که با همچین نامه ای برخورد کنم .اما خطاب به آن خانم عرض می کنم :

مطمئن باشید که بارها و بارها به تعداد هر بار دل سوختن و اشک ریختن و حسرت خوردن برایتان زیارت حضرت رضا (ع) ثبت شده خوش به سعادت شما که زیارت واقعی می کنید فقط حضور در حرم زیارت نیست که هرجا محبت و عشق اهل بیت باشد حرم آنهاست .آرزو کردم کاش می شد آدرس  را بردارم و برم سراغ اون اما ادب اقتضا می کرد که امانت دار باشم.خدایا شکر که توفیق دادی تا برای ثبت مشکلات مردم بیایم و بدانم که مشکلات من در مقابل این خیل مشکلات هیچ است .پروردگارا شکرت که اینهمه توفیق زیارت نصیبم نمودی .از درگاهت می خواهم این خانم و همه آرزومندانت را حاجت روا فرمایی و توفیق زیارت نصیبشان کنی .

پروردگارا

زبانمان را به ذکرت گویا دلمان را از مهر و محبتت سرشار و قلبمان را از عشقت بیتاب گردان .

التماس دعا انشالله فرج مولا

نویسنده: یاس کبود  جمعه 85/3/26  ساعت 9:56 عصر

نویسنده: یاس کبود  یکشنبه 85/3/21  ساعت 5:9 عصر

هوالرفیق

السلام علیک یا فاطمة الزهرا

صبح یکشنبه با صدای اذان بیدار شدم به سمت مسجدالنبی رفتم .نماز صبح و ذکری و بعد جای شما خالی رفتم بین الحرمین ،در جمع چند کاروان بهره معنوی بردم .اما کاروان بابل سنگ تمام گذاشت .روبروی گنبد سبز نبوی زیارتی و بعد ذکر مصیبت ،مداح می گفت چشمان خود را بسته مجسم کنید که در مقابل کوچه های بنی هاشم بوده که خراب کردند .ذکر مصیبت حضرت زهرا (س)و ماجرای درب و سیلی و.......هق هق گریه امان نمی داد .

در این میان شورته های وهابی آمدند .با برخورد خشن آنها کمی از غربت حضرت را حس کردیم .در اوج لذت های معنوی بودیم که دوباره سر و کله آنها پیدا شد .مانع ادامه ذکر شدند به زور روحانی را بلند کردند .رفتیم داخل صحن نبوی تا روبروی بقیع زیارت بخوانیم متاسفانه باز هم مانع شدند و گفتند که نباید در جایی توقف کنیم .حال افراد دگرگون بود . اگر توصیه مسئول کاروان نبود حتما در گیری می شد .

مداح هم تذکر داد که خونسرد باشید .از اینها بیش از این نمی توان انتظار داشت .آنها با خود حضرت آنطور بی وفایی کردند و درب منزل را شکستند چطور انتظار داشته باشیم با شیعیان خوب برخورد کنند .مداح گفت که میان بین الحرمین را قدم زنان می رویم و مناجات می کنیم تا بهانه ای نداشته باشند .باور کنید لحظات دردناکی بود هق هق گریه امان نمی داد

 آخر این همه آرزو داشتیم در بین الحرمین باشیم و استفاده کنیم و حالا نمی گذاشتند .هر کس در دل خود زار می زد و مولا را صدا می زد که یابن الحسن کجایی تا غربت شیعیانت را ببینی ؟!به هر حال قدم زنان مسیر بین الحرمین را رفتیم و مداح هم برایمان ذکر مصیبت گفت آرام آرام همچو شمعی می سوختیم و اشک می ریختیم .گرچه آنها مانع شدند ولی باور کنیم چنان دلمان را به درد آوردند که هنوز هر بار خاطره آن روز را مرور می کنم اشک امان نمی دهد .اینجاست که از سوز دل می گوییم این بقیة الله التی لا تخلومن العترة الهادیةو...........

کنار درب خانه حضرت که می ایستادیم تا می خواستم نجوا کنیم سریع بیرون می کردند . خلاصه نه تنها در زمان حیات بلکه در حال حاضر هم حضرت غریب هستند و نمی گذارند که شیعیان ارادت خود را نشان دهند باید در بقیع و حرم نبوی همچو علی و فرزندانش غریبانه گریست و زار زد .

راستش وقتی بقیع می روی یک بغض عجیبی گریبان گیرت می شود .دوست داری بلند بلند گریه گنی اما نمی شود باید خفه خفه بغض گلو را باز کنی همچو شمعی بسوزی و آرام آرام اشک بریزی .انشالله این توفیق نصیب همه عاشقان و آرزومندان گردد.

آقاجون آجرک الله                   فدای شال سیاهت 

 چی میشه روضه بخونی        برامون با اشک و آهت 

التماس دعا انشالله فرج مولا

نویسنده: یاس کبود  یکشنبه 85/3/14  ساعت 12:42 صبح

هوالباقی

خمینی روح خدا بود در کالبد زما ن و روح خدا جاودانه است .

اماما

سرم سامان خود را داده از دست   

          دلـم ایمان خود را داده از دست

                       کجا گیرم سراغ یار خود را        

                              جماران جان خود را داده از دست

اماما قلب کوچک ما همیشه آشیانه تو خواهد بود .

جانا

به ما آموختی که چگونه عشق بورزیم و عاشق باشیم .

آموختی و رفتی .رفتی ولی فراموش کردی بیاموزی چگونه عشقت را

فراموش کنیم ؟!

چه شبها تا سحر ما آه کردیم         

              سوال صحت از الله کردیم

                     که یا رب تا ظهور دولت یار             

                              امید ما خمینی را نگه دار

ولـــــی آن شد که آن تقــدیر حق بود   

        علــــی هم رفت گرچه شیر حق بود

                         بــاور نکنم رفتن و نا آمـــــــدنت را 

رفت خمینی همچو پیمبر ولی  

      خامنه ای همچو علی پیش ماست

                گرچه خود آزرده زهجر است لیک    

                         مرهم زخمی به دل ریش ماست

شادی روح ملکوتیش صلواتی هدیه کنید .

 التماس دعا انشالله فرج مولا